Takich ludzi już nie ma. Tytułowy „Wizjoner z Maranello” w pojedynkę stworzył markę, którą dziś zna cały świat. Zrobił to po swojemu, zgodnie ze swoimi wizjami i przekonaniami. Warto poznać jego historię, nawet jeśli ktoś nie jest za pan brat z wyścigami i nie ma w żyłach domieszki benzyny.

Enzo miał tej domieszki w nadmiarze. Sam próbował jeździć w wyścigach, a przed wojną zbudował  sportową potęgę Alfy Romeo. Gdy w pierwszych latach mistrzostw świata, w których startował już pod własną marką Ferrari, przyszło mu rywalizować ze swoją dawną firmą, zwycięstwa nie dawały mu jednoznacznej satysfakcji. To jeden z niewielu momentów w życiu „Il Commendatore”, w którym do głosu dochodziły emocje. Zabrakło ich chociażby po tragicznej śmierci Eugenio Castellottiego – po otrzymaniu wieści przez telefon Enzo zareagował: „Niemożliwe… Castellotti nie żyje… A co z samochodem?”.

To był tylko jeden z wielu wypadków, które wybijały tragiczny rytm w historii Scuderii. Wywiad-rzeka, którego udzielił Piero Ferrari, odsłania wiele mrocznych tajemnic Maranello. Jak Enzo odpierał ataki Kościoła po wielkich tragediach z lat 50.? W krótkich odstępach czasu poza Castellottim zginęli także Luigi Musso i Peter Collins, a podczas Mille Miglia w 1957 roku doszło do prawdziwej rzezi: życie straciła załoga Ferrari w składzie Alfonso de Portago i Edmund Nelson, a także dziewięcioro widzów – w tym piątka dzieci. „Il Commendatore” zdołał ułożyć się z katolickimi hierarchami, nieobce były mu też polityczne salony – z ogromną wprawą lawirował po skomplikowanej włoskiej scenie.

Kochał maszyny, ale dbał też o swoich ludzi – nie tylko kierowców, także o wielu pracowników, którzy anonimowo wspierali budowę jego marzeń. Jeśli chodzi o samych zawodników, to tragiczne przejścia oduczyły go nawiązywania bliższych więzi. Piero wspomina taką radę ojca: „Nigdy nie przyjaźnij się z kierowcami, w ten czy inny sposób zawsze cię opuszczą. Albo przejdą do konkurencji, albo zginą w wypadku. Zawsze będziesz odczuwał ból albo rozczarowanie”.

Enzo rządził twardą ręką i wspomnianych kierowców często traktował tylko jak wkładki do swoich maszyn. Jeśli chodzi o te ostatnie, też nie uznawał kompromisów i stosował własną filozofię. Często odbijało się to na wynikach. Jego słynne przekonania o tym, że koń powinien ciągnąć wóz, zamiast go pchać (w dobie przenoszenia silników z przodu na tył samochodu), albo o wyższości mocy nad przyczepnością (aerodynamika była jego zdaniem dla słabeuszy, którzy nie potrafią zbudować porządnego silnika) często wpędzała Scuderię w ślepe zaułki konstrukcyjne.

Piero opisuje też, jak wyglądały polityczne machinacje wewnątrz zespołu. W Maranello często ścierały się różne frakcje, a „Il Commendatore” nie zawsze mógł wszystkiego dopilnować. Zwłaszcza, że polegał na lekturze gazet i doniesieniach usłużnych suflerów, którzy też dbali o własne interesy i przekazywali takie informacje, jakie uznawali za stosowne. Życie prywatne… tutaj Piero też ma coś do opowiedzenia, chociaż do 1978 roku, czyli do śmierci Laury, żony Enza, nie mógł być uznawany oficjalnie za syna Ferrariego, bo jego matką była kochanka „Il Commendatore”, Lina Lardi – a rozwody we Włoszech były nielegalne do 1975 roku. Piero przez długi czas nawet nie wiedział, że miał przyrodniego brata – Dino, syn Enza z małżeństwa z Laurą, zmarł w 1956 roku, w wieku 24 lat. Piero miał wówczas 11 lat, a o istnieniu brata dowiedział się dopiero po śmierci babci, kiedy wraz z ojcem porządkowali jej rzeczy: „Babcia od kilku godzin nie żyła. Byłem z tatą w jej domu. Pakował rzeczy, sprawdzał papiery, dokumenty. W szufladzie znalazł komplet zdjęć. Wyjął jedną oprawioną fotografię. Podał mi ją i powiedział: Zatrzymaj ją, ten chłopiec był twoim bratem”.

„Enzo Ferrari. Wizjoner z Maranello” to przepustka do pełnego tajemnic oraz sprzeczności, długiego i bogatego życia twórcy legendarnej marki. Do dziś czerwień Ferrari wzbudza emocje i pożądanie wśród maniaków motoryzacji z całego świata. Warto poznać historię Enza, opowiedzianą niemalże z pierwszej ręki.

Książka jest już dostępna w sprzedaży. Poniżej szczegółowe informacje oraz jeden z fragmentów poświęconych kierowcy, który założycielowi Ferrari przypominał wielkiego zawodnika z czasów jego młodości: Tazia Nuvolariego. Niestety, Gilles Villeneuve zginął tragiczną śmiercią w czerwonym samochodzie Scuderii…

Piero, jak na firmamencie Ferrari rozbłysła jasna gwiazda Gilles’a Villeneuve’a
Trochę przez przypadek. Jeśli wolisz, możemy powiedzieć, że chodziło o kontrakt i playboya polującego na pieniądze.

Kontrakt i playboy?
Już wyjaśniam. Jak już wspomnieliśmy, latem 1977 roku Niki Lauda postanowił rzucić nas w diabły. Miał dość Maranello i chyba chciał też udowodnić coś mojemu ojcu…

Krótko mówiąc, zostawił was.
Dokładnie tak. Wtedy mieliśmy jeszcze umowę z partnerem Laudy z zespołu, Argentyńczykiem Reutemannem. Ale musieliśmy wypełnić puste miejsce po Austriaku.

Reutemann sugerował wam kogoś?
Carlos był bardzo dobrą osobą. Miał wyjątkowy talent i kochał swój zawód. Szkoda, że nigdy nie zdobył tytułu mistrza świata.

Twój ojciec mówił o nim „nachmurzony i posępny”.
Myślę, że odnosił się do złożonej osobowości Argentyńczyka. Być może Reutemann sam nie do końca w siebie wierzył. Czasem przegrywał wyścig, bo słuchał swoich wewnętrznych demonów, targały nim wątpliwości, niepewność. Ale był świetnym kierowcą, a w swojej generacji jednym z najlepszych.

Jednak to nie on doradzał wam w kwestii następcy Laudy.
Nie. Z Maranello skierowaliśmy się w dwie strony. Rozwiązanie preferowane przez ojca miało twarz kierowcy z RPA – Jody’ego Schecktera. […] Scheckter był głównym kandydatem po odejściu Laudy. Ponieważ nieźle radziłem sobie z angielskim, tata kazał mi się z nim natychmiast skontaktować. Zadzwoniłem i po kilku rozmowach zostałem przyjacielem Jody’ego.

Ale Jody nie przyjechał do Ferrari.
Nie. To przez ten kontrakt. Podpisał umowę z miliarderem, niejakim Wolfem. Ten Wolf stworzył stajnię z niczego i Scheckter aż do końca 1978 roku był zobowiązany pozostać u niego. Zatem zawarliśmy umowę, że Jody dołączy do nas w 1979 roku, co opóźniało nasze plany o dwanaście miesięcy.

Tymczasem na miejscu Laudy pozostawał wakat.
Opowiem ci coś, o czym nie wszyscy wiedzą. Po uprzejmej odmowie Południowoafrykańczyka tata myślał o Jamesie Huncie.

O angielskim playboyu, który podczas ulewy na torze Fuji w 1976 roku ostatecznie skradł tytuł mistrza Laudzie?
Właśnie o nim. Nie wiem, na ile miało to związek z Laudą, ale zaczęliśmy rozmowy z Huntem. Znaleźliśmy sposób, by okazać mu nasze zainteresowanie.

A on?
Miał co innego w głowie.

Kobiety?
Kobiety z pewnością też. Ale nie był zbyt entuzjastycznie nastawiony do naszej propozycji. Mieliśmy wrażenie, że bardzo dokładnie ją sprawdza, że myśli przede wszystkim o kwestiach finansowych. Wówczas tata stwierdził krótko: „Skoro myśli tylko o pieniądzach, to pozwólmy mu je tracić”. I zostawiliśmy go.

Szliście drogą eliminacji.
Szczerze mówiąc, to była trudna sytuacja, mając na uwadze, że szukaliśmy następcy Laudy, kierowcy, który osiągnął z nami tyle wspaniałych sukcesów, zdobył dwa tytuły mistrza świata, spił śmietankę i poszedł gdzie indziej.

[…]
Zatem ktoś taki jak Villeneuve to był szczęśliwy traf.
Tak, bo stawka była wysoka. Zobacz, rozstanie z Austriakiem odbiło się szerokim echem. Teraz trzeba było pokazać, że Ferrari może pozostać na szczycie także bez Laudy i bez szukania uznanego kierowcy. Wyzwanie do potęgi! Ekscytujące, nieprawdaż?

Ale czy nie mieliście wrażenia, że przesadzacie? A gdyby sprawy potoczyły się źle?
Nie mogły pójść źle. I poszły nawet lepiej, niż się spodziewaliśmy.

Zamów książkę TUTAJ:
• oszczędzasz prawie 10 zł
atrakcyjne pakiety z innymi książkami o Formule 1

Książki szukaj również na empik.com oraz w salonach Empik w całej Polsce.
Wkrótce tradycyjny konkurs, z książkami do wygrania.

„Enzo Ferrari. Wizjoner z Maranello”
Autor Piero Ferrari, Leo Turrini, tytuł oryginału „Mio padre Enzo. Dialoghi su un grande italiano del Novecento”
Wydawnictwo Sine Qua Non
256 stron, oprawa twarda
Cena 39,90 zł

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here