Jak przegrać wyścig?

Wpadka z kwalifikacjami nie może nam przesłonić fantastycznego otwarcia sezonu w Australii. Tak, Mercedes zgarnął piąty dublet z rzędu (i 24. od początku sezonu 2014), ale to raczej Ferrari przegrało wyścig niż mistrzowie świata go wygrali. Błąd strategiczny po przerwaniu wyścigu czerwoną flagą zniweczył przewagę Scuderii, wypracowaną po fantastycznym starcie (pierwszym z nową procedurą, z jedną łopatką sprzęgła zamiast dwóch) i problemach dwóch „Srebrnych Strzał” w pierwszym zakręcie.

Wyścig niewątpliwie uatrakcyjniły nowe przepisy o ogumieniu: trzy mieszanki zamiast dwóch plus większa swoboda w ich doborze. Akurat ta modyfikacja regulaminu na razie sprawdza się w stu procentach, a szerszy wachlarz możliwości stwarza większe szanse popełnienia błędu lub strzału w dziesiątkę.

Tuż przed dramatycznie wyglądającym wypadkiem Fernando Alonso i Estebana Gutiérreza niemal wszystkie zespoły podjęły istotne decyzje strategiczne: Ferrari postawiło na drugi przejazd na supermiękkiej mieszance (świeże komplety, zaoszczędzone w kwalifikacjach), a Nico Rosbergowi założono miękkie opony – zatem cała trójka planowała jeszcze po jednym zjeździe.

Tymczasem próbującemu odrabiać straty Lewisowi Hamiltonowi wybrano ogumienie pośrednie, planując jazdę do mety bez kolejnego postoju. Po deszczu w piątkowych treningach nikt nie miał precyzyjnych danych z przejazdów na tej mieszance, ale warto pamiętać, że mistrzowie świata większość zimowych testów przejechali właśnie na Pirelli z białymi oznaczeniami. Albert Park to nie Circuit de Barcelona-Catalunya, ale najwyraźniej coś (poza samą desperacją w wywindowaniu Hamiltona w okolice podium) skłoniło strategów do podjęcia takiej decyzji. Do tego gdyby wstrzymali się o jedno okrążenie, to w momencie przerwania wyścigu mistrz świata byłby pierwszy lub drugi – na pewno przed Rosbergiem – i po „darmowej” zmianie opon przy czerwonej fladze mógłby wygrać ten wyścig.

Pluć w brodę mogli sobie także w Force India: po starcie na miękkich oponach Nico Hülkenberg i Sergio Pérez planowali jazdę na jeden postój, obaj dostali pośrednią mieszankę na tym samym okrążeniu, co Hamilton. Z kolei Valtteri Bottas zjechał kółko później, już podczas neutralizacji. Tym kierowcom kraksa zdecydowanie pokrzyżowała szyki, przy okazji stwarzając okazję do błędu ze strony Scuderii, za to Romain Grosjean do wywieszenia czerwonej flagi nie zaliczył jeszcze pit stopu – co okazało się kluczem do sukcesu w postaci szóstej lokaty.

Podczas niespełna dwudziestominutowej przerwy zapadły kluczowe decyzje strategiczne. Pokonanie 39 okrążeń na pośredniej mieszance nosiło znamiona powodzenia, na miękkiej już nie – a co dopiero na supermiękkiej. Mercedes postanowił spróbować z białymi Pirelli, a Ferrari, Toro Rosso oraz Red Bull z Danielem Ricciardo postawili na sprinterskie strategie. Czerwone Pirelli dla czerwonych samochodów, żółte dla rywali z Faenzy i Milton Keynes.

W Mercedesie mogli już zacierać ręce, chociaż Rosberg początkowo miał wątpliwości i uważał, że próba jazdy do mety na jednym komplecie jest obarczona ryzykiem. Jednak pary w supermiękkich Pirelli w samochodzie Vettela wystarczyło ledwie na kilka kółek. Na 25. okrążeniu lider oddalił się od Rosberga na niespełna 4 sekundy, ale już od kolejnej rundy dystans zaczął topnieć. Wówczas w stawce nie było już Kimiego Räikkönena, w którego Ferrari doszło do pożaru spowodowanego przegrzaniem turbosprężarki (prawdopodobnie problemy z chłodzeniem po neutralizacji i czerwonej fladze). Fin stracił zatem jeden z elementów jednostki napędowej, ale w normalnych warunkach turbo nie zużywa się tak bardzo jak chociażby silnik spalinowy.

Biorąc pod uwagę dalszy rozwój wydarzeń, defekt pozbawił go czwartej pozycji. Mechanicy Ferrari zaliczyli jeszcze wpadkę z lewym przednim kołem podczas ostatniego pit stopu Vettela – uciekły dwie sekundy, a gdyby nie to, Ferrari z numerem 5 szybciej dopadłoby Hamiltona i końcówka wyścigu być może potoczyłaby się inaczej. Skończyło się jednak najniższym stopniem podium i potężnym westchnieniem ulgi w Mercedesie: niewiele zabrakło, by samochód Rosberga nie dotarł do mety. Po dwóch trzecich dystansu temperatura jednego z zacisków hamulcowych niepokojąco wzrosła (do wlotu powietrza dostały się jakieś zanieczyszczenia), a jeszcze piętnaście okrążeń przed końcem dane wskazywały, że lewa tylna opona może całkowicie stracić przyczepność pięć rund przed metą. W myśl nowych restrykcji komunikacyjnych nie można było ostrzec Nico o temperaturze hamulców i potencjalnych problemach z oponą, ale ostatecznie wicemistrzowi świata udało się dojechać do mety i odnieść 15. zwycięstwo w karierze. Rok temu Seb wygrał w Malezji dzięki lepszej decyzji strategicznej, tym razem Mercedes skutecznie skontrował. Tak czy inaczej, mamy zapowiedź bardziej zaciętej walki w czołówce, z czego po prostu wypada się cieszyć.

Jeśli chodzi o resztę stawki, taki sam błąd wypada wytknąć Toro Rosso. Miękkie opony założone podczas przerwy zużyły się szybko i Carlos Sainz oraz Max Verstappen musieli zjechać na tyle wcześnie (i założyć pośrednie ogumienie), że wypadli z pierwszej dziesiątki. Ricciardo wytrzymał dłużej, mógł założyć supermiękkie na końcówkę i poradził sobie z Felipe Massą, popisując się najlepszym czasem okrążenia.

Pikanterii w Toro Rosso dodały komunikaty radiowe i fakt, że wbrew utartym zwyczajom na ostatni pit stop najpierw ściągnięto Sainza, jadącego za Verstappenem. Holendrowi nie pomogły kłopoty przy jego zjeździe: zaskoczył mechaników, którzy nie byli przygotowani na jego wizytę. Spadł za Carlosa, a potem nie mógł doprosić się wydania polecenia zespołowego, które przyniosłoby zamianę pozycji. Młodzież po starcie z siódmej i piątej pozycji zajęła dziewiąte i dziesiąte miejsce, co trudno uznać za sukces, ale przy okazji położono fundamenty pod pełną fajerwerków rywalizację wewnątrz ekipy.

Na koniec wielki sukces ekipy Haas: szósta lokata Romaina Grosjeana to pierwszy przypadek zdobycia punktów przez debiutującą ekipę od startu Toyoty w GP Australii 2002 (nie uwzględniam Brawna w sezonie 2009 i Mercedesa w 2010, bo nie były to zupełnie nowe, tworzone od podstaw ekipy). Mika Salo zajął wówczas nagradzane jednym punktem szóste miejsce, ale sklasyfikowano tylko ośmiu zawodników. W przypadku Haasa czerwona flaga była kluczem do historycznego wyniku, bo jedyną zmianę opon w samochodzie Grosjeana wykonano właśnie podczas przerwy. Co ciekawe, mechanicy nowej ekipy nie mieli jeszcze okazji sprawdzić się w prawdziwej walce z czasem, bo Gutiérrez przed kolizją z Alonso nie zdążył jeszcze zjechać na swój pierwszy pit stop. Tak oto zdobyli osiem punktów bez ani jednej zmiany kół w bojowych warunkach.